Een aantal maanden geleden introduceerden we de DoMiBo. Niet omdat we notoire drinkers zijn, sommigen een klein beetje, maar vooral omdat we een aantal mensen in ons team hebben die op vrijdag vrij zijn en dus altijd de vrijdagmiddagborrel moeten missen. Op de eerste donderdag van de maand stoppen we daarom een uurtje eerder voor de donderdagmiddagborrel.
In de meeste gevallen gaat het dan over van alles en nog wat, maar gisteren had dit moment een doel. Jasper en Cathalijne deden eerder deze week het verzoek aan het team om na te denken over het vergroten van onze naamsbekendheid. Het doel hiervan is om bij potentiële klanten op de radar te komen, maar ook bij mensen die we graag als nieuwe collega’s zouden begroeten. Laten zien wat we doen, wie we zijn en hoe dat er aan toe gaat.
Het leidde tot verschillende ideeën, invalshoeken en er werd ook kritisch gesproken over onszelf en hoe we over kunnen komen. Eén van de conclusies is dat de meesten vinden dat we te bescheiden zijn ten opzichte van anderen en te weinig aandacht geven aan de dingen die juist heel belangrijk zijn. Dat laatste zit er dan vooral in dat wij heel veel dingen normaal vinden en niet van borstklopperij zijn. Doe maar gewoon.
Judith wist het wel mooi te beschrijven. Je moet hier hard werken en je best doen om bij te blijven, dus dat moet je echt zien zitten. Als vooruitgang niet bij je past zit je hier niet op je plek, maar er wordt hier wel voor je gezorgd. De voorwaarden zijn goed, de lunch wordt iedere dag geregeld en je hebt vrijheid. Vrijheid om nieuwe dingen te leren, maar ook om te schuiven met je uren als je kinderen vakantie hebben of als je zoals Silvan nu je motorrijbewijs wilt halen en de lessen onder werktijd vallen. Dat is heel fijn en maakt je leven makkelijker.
Ik was blij om te horen dat vrijheid wordt ervaren binnen onze tent en tegelijkertijd sta ik er zelf te weinig bij stil.
Vrijheid is zo vanzelfsprekend.
